ستاره شناسان شکل عجیبی از مرکز کهکشان آندرومدا – زومیت – کشف کرده اند

این صورت فلکی عجیب در مرکز کهکشان آندرومدا قرار دارد. این کهکشان که 2.5 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، نزدیک ترین همسایه کهکشان راه شیری است. این شکل عجیب و غریب سال ها دانشمندان را گیج کرده است. با این حال، تحقیقات جدید در مورد نحوه برخورد کهکشان ها و سیاهچاله های بزرگ در مرکز آنها توضیحی برای این گروه عجیب و غریب ارائه می دهد. به نظر می رسد دلیل این گروه یک ضربه گرانشی باشد. این فرآیند شبیه لگد زدن به تفنگ است اما در مقیاس کیهانی.

طبق یک مطالعه جدید، لگد زدن قدرتمندتر از تشکیل گروهی از ستارگان متقارن است. به گفته تاتسویا آکیبا، ستاره شناس دانشگاه کلرادو بولدر:

وقتی کهکشان ها به هم می رسند، سیاهچاله های عظیم آنها با هم ترکیب می شوند و سیاهچاله ها را تشکیل می دهند. حالا می خواهیم بدانیم که چه عواقبی دارد.

برای کشف این موضوع، محققان شبیه سازی های کامپیوتری برخورد سیاهچاله های بزرگ را انجام دادند. این نیرو برای کشیدن مدار سیاره نزدیک کهکشان کافی است. پس از برخورد کهکشان ها، سیاهچاله های بزرگ آنها به دور یکدیگر می چرخند و سرعت آنها قبل از برخورد افزایش می یابد. این فرآیند مقادیر زیادی انرژی را در قالب پالس های گرانشی آزاد می کند. شوک گرانشی جابجایی سازه های فضایی است.

اگرچه امواج ایجاد شده توسط این توده ها مستقیماً بر سیارات کهکشان تأثیر نمی گذارد، اما می توانند موقعیت آنها را تحت تأثیر قرار دهند. بسته به مدل، سیاهچاله های بزرگ ممکن است در یک جهت به شدت برخورد کنند. اگر این بمب خیلی قوی یا خیلی ضعیف نباشد، فقط می تواند سیاره را بکشد. به گفته آکیبا:

موج گرانشی تکانه‌هایی را از سیاه‌چاله‌های باقی‌مانده می‌کشد و لگدی شبیه تفنگ ایجاد می‌کند.

مدار ستاره به دور سیاهچاله (l) قبل و (r) بعد از لگد زدن گرانشی.

برخی از حفره‌های بزرگ می‌توانند با سرعت بسیار بالا به سمت آبسه کهکشان میزبان حرکت کنند. از سوی دیگر، مدارهای آهسته می‌توانند کهکشان‌های طولانی را روی دیسک‌های هسته‌ای عجیب آزاد کنند. حدود 2 تریلیون کهکشان در جهان وجود دارد و همه کهکشان ها از یک الگو پیروی نمی کنند.

محققان بر این باورند که برنامه آنها می تواند به توضیح تنوع صورت های فلکی خارج از آندرومدا و کهکشان راه شیری کمک کند. گام بعدی در این نوع تحلیل، افزایش اندازه صدها ستاره در مدل های کامپیوتری به میلیون ها ستاره و شاید پیاده سازی روش های شبیه سازی بر روی انواع مختلف کهکشان ها است. به گفته آن ماری مادیگان، ستاره شناس دانشگاه کلرادو بولدر:

این ایده که اگر شما در مدار یک جسم مرکزی هستید و جسم فوراً فرار می کند، می تواند در بسیاری از سیستم های مختلف گنجانده شود.

این مطالعه در Astrophysical Journal Letters منتشر شد.