کشف اولین سیارک با سه قمر

-رارو- . . . . هاره شناسان آخراً موفق به شناسایی سه رمر در اطراف سیارکی شدند که اولین کشف در نوع خود به شماره می‌رود.

به گزارش فرارو ، آن سیارک که 130 الکترا بها به اختصار الکترا نامیده می‌شود، در طی یک نرنامه شناسایی جدید مورد رصد قرار رگ و ستاره شناسان را به رحی انداخت که نه یک، بلکه سه. این نه تنها آن را به پرتعدادترین سیارکی من می شناسد تا به امروز تبدیل کند، بلکه نشان می دهد که چگونه ممکن است در آینده اقمار سیارکی ضعیف و غیرقابل مشاهده دیگری را پیدا کنیم.

ال هیروهی از اخترشناسان به رهبری آنتونی بردئو از موسسه تحقیقات ملی نجوم تایلند در مقاله خود نوشت: این کشف جدید نشان می‌دهد که الگوریتم‌های کاهش داده و اختصاصی که فیزیک ابزارها را با مدل‌سازی می‌سازند، می‌سازند مفاهیم کنتراست کنتراست. وجود همراهان کوچک‌تر برای سیارک‌ها عجیب نیست، یا باید توجه داشت که تشخیص آن‌ها بسیار نادر است. . . .. .

کترا با حدود ۲۶۰ سال، اولین بار در کمربند سیارکی میان مریخ و مشتری در سال ۱۸۷ توسط ستاره‌شناس «کریستین پیتر»کریستین پیترز) کشف شد، اما اولین قمر آن به نام S / 2003 (130) دومین قمر این سیارک با نام S / 2014 (130) 1 م در سال 2014 کشف شد. . . . . . .نابراین هر چیز چکتوچکتری که ممکن است به دور یک کارک در حال چرخش باشد، می‌توان حتی من نورتر از سیارک مادرش باشد.

هر چه ماه کوچکتر و نزدیکتر به سیارک باشد، دیدن نخواهندتر بود. ابسین بسیار شبیه به دلیل دلیل بودن مشاهده مستقیم سیارات فراخورشیدی است که دور ستارگان دیگر می‌خندد. ممر S / 2003 (130) دیگر معمر، یعنی س / 2014 (130) اما قمر تازه کشف شده که S / 2014 (130) 2 نام گرفته، حتی کوچکتر و نزدیکتر به سیارک خود است. . . . . . به یمین دلیل ۱۵۰۰۰ بار نورتر از الکترا است.

برای یافتن این قمر سوم، بردئو و همکارانش داده‌های آرشیوی را از ابزار SPHERE متصل به تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه جنوبی اروپا و آن را از طریق یک خط لوله جدید توسعه یافته برای حذف نویز از داده‌های خام با کارایی بالا عبور دادند. هن‌ها همچنین از الگوریتم‌های پردازش برای کمک به مدل‌سازی درخشش آسیب‌های اطراف سیارک که هاله نامیده می‌شود و در ناخوشایندی استفاده کرد. زمانی که داده‌ها طی این فرآیند پردازش شد، سومین قمر کوچک الکترا نیز نمایان شد.

چه تیمی ر خیرخی اطلاعات اولیه را در مورد S / 2014 (130) 2 علاوه بر این، ما اطلاعات زیادی در مورد نحوه شکل گیری این سیستم ها نداریم. مطالعاتی در سال گذشته نشان داد که دو قمر سیارکی به نام کلئوپاترا احتمالاً از گرد و غبار خارج شده توسط جسم اصلی ساخته شده اند، اما مادانیم که این روند چقدر ممکن است در مقایسه با مکانیسم های تشکیل قمرهای سیارکی، رایج باشد.

این فرآیندها ممکن است به پرتاب سنگ‌ها در یک رویداد یا حتی فترفتن صخره‌های کوچک در سیاک‌عبر در میانه انجام شود. محقق در مقاله خود نوشتند: علاوه بر این، از این کشف می‌توان در مطالعات آینده برای یافتن قمرهای سیارکی که می‌توان این روش را بیشتر توضیح داد. نتایج این تحقیق در نشریه در نامه های مجله اخترفیزیک منتشر شده است.

از: Sciencealert

هرجمه: مصطفی جرفی فرارو